از دو دانشمندان نظریه های متعددی را از علائم اوتیسم برای تبیین دلایل اوتیسم ارائه کرده اند. یکی از این ایده ها تئوری ذهن قطبی شده است که پیشنهاد می کند اوتیسم و روان پریشی، در دو انتهای مخالف طیف توانایی های ذهن قرار دارند. در اینجا توانایی تفسیر ذهن مدنظر قرار دارد.
مورد دیگر نظریه مغز به شدت مردانه است، که اوتیسم را از نظر قابلیت های سیستمی، به عنوان یک نسخه افراطی از مغز نوعاً مردانه نشان می دهد. ایده های دیگری نیز مانند فرضیه انگیزش اجتماعی نیز مطرح شده اند. به طور کلی، تحقیقات بیشتری برای درک این پدیده پیچیده مورد نیاز است.
علائم اوتیسم و نحوه تشخیص آن
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال رشدی است که شامل اختلال در توانایی های اجتماعی و ارتباطی می شود. علایق محدود، رفتارهای تکراری و چالش های پردازش حسی از جمله ویژگی های آن به حساب می آیند. اصطلاح طیف این واقعیت را نشان می دهد که علائم از نظر نوع و شدت در افراد مختلف متفاوت هستند.
این بیماری تقریباً در دو سالگی و بوسیله مشاوره کودک و نوجوان قابل تشخیص است. برخی از کودکان مبتلا به این اختلال به نقاط عطف رشدی نمی رسند، در حالی که برخی دیگر به طور معمول و تا زمان بروز اختلال به رشد خود ادامه می دهند.
در حالی که شدت علائم در افراد مختلف بسیار متفاوت است، به طور قابل ملاحظه ای اختلال در مهارت های اجتماعی و ارتباطی وجود دارد.
ممکن است والدین متوجه شوند که نوزاد آنها از تماس چشمی اجتناب می کند یا پاسخی به آن نمی دهد و امکان دارد ایجاد پیوندهای عاطفی و دلبستگی به کودک برای آنها دشوار باشد. برخی از کودکان در تلاش برای برقراری ارتباط چشمی یا ایجاد مکالمه، احساس بی حوصلگی می کنند در حالی که کودکانی دیگر در انتهای طیف، می توانند رفتارهای طغیانی و تهاجمی داشته باشند یا به صورت لال و ساکت رفتار کنند.
کودکان مبتلا به اوتیسم، انواع مختلفی از رفتارها را در اوایل زندگی تکرار می کنند، مانند دست زدن، تکان دادن بدن و ایجاد سر و صدا. آنها ممکن است اشیا را بارها و بارها مرتب کنند یا روی هم قرار دهند. برخی از کودکان با اقدامات تکرار شونده مانند گاز گرفتن دست یا ضربه زدن به سر، به خود آسیب می رسانند.
علایق محدود، یکی دیگر از ویژگی های اوتیسم است، بنابراین ممکن است کودک مبتلا، به عنوان مثال شیفته اسباب بازی قطار یا کتاب های طنز شود. آنها ممکن است زمان زیادی را به این علایق اختصاص دهند و در این زمینه به خوبی پیشرفت کنند. بچه های مبتلا به اوتیسم ممکن است از تجربه های حسی مانند صدای وزوز لامپ یا پوشیدن یک پیراهن تنگ پریشان شوند.
چگونه اوتیسم تشخیص داده می شود؟
بر اساس DSM-5، علائم اختلال طیف اوتیسم شامل چالش در مهارت های اجتماعی، ارتباطی، پردازش حسی و رفتارهای محدود کننده یا تکراری است. مانند بسیاری از موضوعات مربوط به سلامت روان، هنوز نمی توان اوتیسم را از طریق نشانگرهای بیولوژیکی مانند آزمایش خون یا اسکن مغزی تشخیص داد، بنابراین پزشکان برای غربالگری و ارزیابی های تشخیصی بیشتر به رفتار کودکان توجه می کنند.
چک لیست تنظیم شده برای اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT)، یک ابزار غربالگری رایج برای کودکان مبتلا است که بر اساس پاسخ والدین یا سرپرست کودک به ۲۳ سوال قابل استناد است. برنامه مشاهدات تشخیصی اوتیسم (ADOS) به پزشک اجازه می دهد تا با مشاهده حدود یک ساعته کودک، وضعیت او را تشخیص دهد و مصاحبه تشخیصی تجدید نظر شده اوتیسم (ADI-R)، بر اساس طرح ۹۳ پرسش از والدین یا مراقب کودک استوار است.
در چه سنی اوتیسم به طور معمول تشخیص داده می شود؟
در اغلب کودکات به طور قطع تا سن دو سالگی می توان اوتیسم را تشخیص داد. برخی از کودکان در صورت داشتن علائم شدیدتر ممکن است زودتر تشخیص داده شوند، اما در ایالات متحده بیشتر کودکان در ۴ سالگی یا سنین بالاتر تشخیص داده می شوند.
آکادمی اطفال آمریکا توصیه می کند که همه کودکان در ۱۸ ماهگی و ۲۴ ماهگی زمانی که مورد معاینه پزشک قرار می گیرند از نظر اوتیسم نیز غربال شوند. اگر احتمال خطر ابتلا برای کودک بیشتر باشد یعنی خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم داشته باشد، پزشکان ممکن است غربالگری را با دقت بیشتری انجام دهند.
تشخیص زودهنگام این اختلال از اهمیت بالایی برخوردار است زیرا برای والدین و فرزندشان امکان دسترسی به روش های درمانی مانند رفتار درمانی و روش های خدماتی که از رشد سالم کودک حمایت می کنند را فراهم می آورد.
امروزه افراد در بزرگسالی نیز مورد ارزیابی قرار می گیرند و تشخیص دیرهنگام اوتیسم می تواند برای کسانی که بدون برچسب رسمی کودکی خود را با اوتیسم پشت سر گذاشته و حال با تشخیص روبرو شده اند، تغییرات عمده ای در زندگی شان به وجود بیاورد.
علائم اولیه اوتیسم کدامند؟
بر اساس اعلام CDC، نشانه های اولیه اوتیسم شامل پرهیز از تماس چشمی، نشان ندادن علاقه نسبت به سایر کودکان یا والدین، کمتر صحبت کردن نسبت به سایر کودکان و احساس پریشانی در اثر تغییرات جزئی در برنامه روزانه است.
همچنین بررسی اینکه آیا کودک در حال پیمودن نقاط طلایی رشد هست یا خیر نیز اهمیت زیادی دارد. باید این نکته را در نظر داشت که اوتیسم در کودکان مختلف به شکل های متفاوتی بروز پیدا می کند. برخی ممکن است به نقاط عطف رشدشان نرسند، در حالی که حدود یک چهارم آنها ممکن است از هر مرحله رشدی عبور کرده اما در سال های بعدی عقب نشینی داشته باشند.
نشانه های اوتیسم در بزرگسالان چیست؟
علائم اوتیسم در بزرگسالی ممکن است شامل وجود مشکل در حفظ ارتباط چشمی، ادامه دادن گفتگو، دوست یابی، عدم توانایی در تفسیر کنایه ها یا اصطلاحات و خواندن احساسات دیگران باشد.
افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است رفتارهای تکراری داشته باشند. آنها ممکن است علاقه مند به یک موضوع خاص مانند ریاضی باشند و این مبحث را به طور گسترده مورد ارزیابی و تمرین قرار دهند. همچنین ممکن است توسط اصوات، مناظر یا بافت های خاصی پریشان شوند.
تشخیص بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ممکن است دشوار باشد، چون در بزرگسالان موارد اوتیسم به صورت خفیف تر دیده می شود اما برای کسانی که رسما تشخیص اوتیسم دریافت می کنند، همچنان به عنوان یک تجربه تحول آفرین و قدرتمند مطرح می باشد.
نشانه های اوتیسم در زنان چیست؟
اوتیسم در پسران ۴ برابر بیشتر از دختران اتفاق می افتد. اما بسیاری از زنان هنوز با این شرایط دست و پنجه نرم می کنند – و اغلب یا نادیده گرفته می شوند یا به اشتباه تشخیص داده می شوند.
زنان مبتلا به اوتیسم می توانند برای یادگیری نحوه رفتارهای اجتماعی تلاش بسیاری انجام دهند. آنها معمولا از استراتژی های جبرانی استفاده می کنند و در نهایت شرایط موجود را استتار می کنند و ممکن است خیلی قابل تشخیص نباشد. باید توجه داشت که مقیاس های تشخیصی فعلی، درواقع بر اساس ارزیابی رفتار مردان ایجاد شده اند.
علائم اوتیسم در زنان و مردان متفاوت هستند. زنان ممکن است به جای یک شیء یا سیستمی خاص، به یک فرد مشهور یا مارک تجاری وسواس پیدا کنند. ممکن است با لباس های رسمی مشکل داشته باشند و سبک لباس های راحت را برای خود انتخاب کنند. ممکن است از برقراری تماس چشمی به طور طبیعی خودداری کنند، حتی اگر برای این کار آموزش دیده باشند.
ناتوانی در جا به جایی و رفت و آمد با دیگران می تواند عزت نفس آنها را نیز از بین برده و منجر به اضطراب یا افسردگی شان شود که احتمالاً هر دو مورد، در زنان شناسایی و تشخیص داده می شوند.
آیا اوتیسم یک معلولیت است؟
بله. اوتیسم نوعی اختلال رشدی و ناتوانی در فرایند رشد است. کودکان با هر معلولیت، از جمله اوتیسم دارای شرایط لازم برای دریافت حمایت های آموزشی هستند. این روند ممکن است شامل ایجاد یک برنامه آموزش فردی یا یک طرح کشوری باشد، که از کودکان در برابر تبعیض و نادیده گرفته شدن محافظت می کند و به آنها کمک می کند تا به طور کامل از برنامه های آموزشی مناسب استفاده کنند.
تفاوت بین اوتیسم و سندرم آسپرگر چیست؟
تشخیص اختلال طیف اوتیسم در نسخه فعلی کتابچه راهنمای تشخیص بیماریهای روانی DSM-5، ایجاد شده است. این برچسب اصلی شامل سه دسته مجزای مهم موجود در نسخه قبلی یعنی DSM-IV است. آنها شامل اختلال اوتیسم، اختلال آسپرگر و اختلال رشد فراگیر بودند.
اختلال آسپرگر مربوط به کسانی است که مهارت های اجتماعی آنها مختل شده و رفتارهای محدود کننده یا تکرار شونده دارند. امروزه ممکن است به افرادی که علائم خفیف اوتیسم دارند، برچسب سندرم آسپرگر بزنند، اگرچه این گروه دیگر به عنوان یک گروه تشخیصی رسمی معتبر نیست.
موفق باشید!
