راه‌کارهای تشویق کودکان

راه‌کارهای عملی ما را برای تشویق کودکان و رفتارهای خوب آنها، حتما امتحان کنید.
چگونه رفتار خوب را در کودک‌تان تشویق کنید
الگو باشید!

کودک در رفتارهایش به شما نگاه می‌کند و آنچه که انجام می‌دهید برای او خیلی مهم‌تر است از آنچه که می‌گویید.برای مثال، اگر می‌خواهید که کودکتان بگوید «لطفاً»، خودتان هم آن را بگویید. اگر می‌خواهید کودکتان صدای خود را بلند نکند، خودتان هم آرام و متین صحبت کنید.

به کودکتان نشان دهید که چه حسی دارید

اگر صادقانه­ به کودک بگویید که رفتار او چگونه بر شما تأثیر می گذارد، به او کمک می‌کند تا احساسات خودش را در شما ببیند. و اگر جملات خود را با «من» شروع کنید، به کودک این امکان را می‌دهد تا مسائل را از نقطه‌نظر شما ببیند. برای مثال، «من دارم ناراحت میشم چون‌که سروصدا خیلی زیاده و نمی‌توانم با تلفن صحبت کنم».

رفتار خوب کودک خود را شکار کنید

وقتی کودک شما، طوری رفتار می‌کند که دوست دارید، یک بازخورد مثبت به او بدهید. مثلاً، «آفرین، تو داری خیلی خوب و آرام بازی می‌کنی. من واقعاً از اینکه همه­ قطعات خانه سازی‌ را روی میز نگه می‌داری خوشحالم». این کار بهتر از این جواب می‌دهد که منتظر باشید قطعات خانه سازی‌ها روی زمین بریزند، باعث توجه شما شده و بگویید: «هی، بس کن».

این بازخورد مثبت، بعضی اوقات «ستایش توصیفی» نامیده می شود زیرا به کودکان دقیقاً می‌گوید که چه چیزی را خوب انجام می‌دهند. سعی کنید به ازای هر اظهار نظر منفی، چند اظهار نظر مثبت ارائه دهید. و به یاد داشته باشید که اگر کودکان بین عدم توجه و توجه منفی، انتخابی داشته باشند، آن ها اغلب به دنبال توجه منفی هستند.

خودتان را هم سطح کودکان، پایین بیاورید

وقتی به کودک خود نزدیک شوید، می‌توانید بیشتر از احساسات یا افکارشان آگاه شوید. نزدیک بودن، همچنین به او کمک می‌کند بر روی آنچه که در مورد رفتارش می‌گویید، تمرکز کند. اگر به کودک خود نزدیک باشید و توجه او را داشته باشید، نیازی نیست مجبورش کنید به شما نگاه کند.

فعالانه گوش فرا دهید

برای گوش دادن فعالانه، شما می‌توانید وقتی کودک صحبت می‌کند، سر تکان دهید و آنچه را که فکر می‌کنید او احساس می‌کند، تکرار کنید. برای مثال، «به نظر می‌رسد که خیلی ناراحتی که خانه سازی‌هایت سقوط کرده». اینطوری به کودک خود کمک کرده‌اید تا از عهده تنش‌ها و احساسات قوی مثل «ناکامی» که گاهی اوقات می‌توانند منجر به رفتارهای ناخواسته شوند، برآید. همچنین باعث می‌شود آن‌ها احساس کنند که مورد احترام هستند و نیز بدخلقی‌های احتمالی کودک را از بین برد.

خوش قول باشید

وقتی که به قول خود عمل می‌کنید، خوب یا بد، کودک شما می آموزد که به شما اعتماد کند و احترام بگذارد. او می آموزد که شما وقتی قولی داده‌اید، هرگز او را نا امید نمی‌کنید، و همچنین یاد می‌گیرد وقتی که شما پیامدهای چیزی را توضیح داده اید، سعی نکند نظر شما رو عوض کند. بنابراین، اگر قول می‌دهید که وقتی کودک اسباب بازی‌هایش را جمع کرد، او را به گردش می‌برید، مطمئن شوید که کفش‌های پیاده‌روی خود را در دسترس دارید. وقتی به کودک می‌گویید اگر دویدن در کتابخانه را متوقف نکند، آنجا را ترک خواهید کرد، آماده باشید که مستقیماً به بیرون بروید.

محیطی را برای رفتار خوب خلق کنید

محیط اطراف کودک، می‌تواند بر رفتار او تأثیر بگذارد، بنابراین شما می‌توانید محیط را برای کمک به رفتار خوب او شکل دهید. این‌گونه مطمئن می‌شوید که فضای کودک شما از ایمنی کافی برخوردار است. از اینکه کودک نمی‌تواند به چیزهایی دسترسی پیدا کند که آنها را بشکند یا به او آسیب وارد کند، مطمئن شوید؛ عینک شما، چیز بسیار جذابی برای بازی به نظر می‌رسد و برای کودکان سخت است که به یاد داشته باشند نباید به آن دست بزنند. احتمال مشکلات را با دور از دسترس نگهداشتن چیزهای شکستنی و با ارزش، کاهش دهید.

درگیری‌های خود را انتخاب کنید

قبل از درگیر شدن با هر چیزی که کودک انجام می‌دهد (مخصوصاً گفتن نه، یا بس کن) از خودتان بپرسید، که آیا واقعاً این موضوع اهمیت دارد؟ با خودداری از دستورات، درخواست‌ها و بازخوردهای منفی در کمترین حد ممکن، شما فرصت کمتری برای ستیز و احساسات بد، ایجاد می کنید. قوانین مهم هستند، اما فقط وقتی آن‌ها را استفاده کنید که واقعاً مهم باشند.

در مورد نق زدن، محکم باشید

اگر وقتی کودک برای چیزی نق می‌زند، شما تسلیم بشوید، شما تصادفاً به او یاد می‌دهید که بیشتر نق بزند. «نه» یعنی «نه»، پس نه نگویید مگر آنکه واقعاً منظورتان همین باشد.

درخواست‌ها را ساده و مثبت نگه دارید

اگر شما دستورات واضحی با جملاتی ساده بدهید، کودک شما خواهد دانست که چه چیزی از او انتظار می‌رود. برای مثال، «لطفاً وقتی داریم از خیابان رد می‌شویم، دستم را بگیر». و قوانین مثبت معمولاً بهتر از قوانین منفی هستند، زیرا آن‌ها رفتار کودک شما را در مسیری مثبت هدایت می‌کنند. برای مثال «لطفاً در را ببند» بهتر است از «در را باز نگذار».

به کودکان مسئولیت بدهید و پیامد‌هایش را گوشزد کنید

با بزرگتر شدن کودک می‌توانید مسئولیت‌های بیشتری برای رفتارهای خودش، به او بدهید. همچنین می‌توانید به او شانسی برای تجربه­ پیامدهای طبیعی آن رفتار، بدهید. برای مثال، اگر مسئولیت کودک شماست که وعده نهار خود را برای مدرسه آماده کند و او فراموش می‌کند، پیامد طبیعی آن احساس گرسنگی در زمان نهار است.

گاهی ممکن است نیاز باشد که شما پیامدهایی را برای رفتارهای غیرقابل قبول و خطرناک او، فراهم کنید. در این زمان‌ها بهتر است مطمئن باشید که پیامدها را توضیح داده‌اید و کودک شما پیش‌تر، با آن‌ها موافقت کرده است.

یک بار بگویید و بروید

اگر بیش از حد به کودک خود بگویید که چه کار کند یا چه کار نکند، ممکن است در نهایت فقط بی‌توجه شود. اگر می‌خواهید به او آخرین شانس برای همکاری را بدهید، پیامدهای عدم همکاری را یادآور شوید، سپس تا سه بشمرید.

باعث شوید که کودکتان احساس اهمیت کند

انجام برخی کارهای روزمره و چیزهای ساده را به کودک بدهید تا بتواند به خانواده کمک کند. این باعث خواهد شد که او احساس مهم بودن کند. اگر بتوانید به کودک خود تمرین‌ در امور روزمره را بدهید، او قطعا در آن کار بهتر می‌شود، احساس خوبی از انجام آن دارد و می‌خواهد باز هم آن را انجام دهد. و اگر او را برای رفتار و تلاشش تحسین کنید می‌تواند به بالا رفتن عزت نفسش کمک کند.

برای موقعیت‌های چالشی، آماده باشید

گاهی مراقبت از کودک ممکن است مستلزم دقت زیاد باشد. اگر از قبل در مورد این موقعیت های چالشی فکر کرده باشید، می‌توانید در خصوص نیازهای کودکتان، برنامه ریزی کنید. به او یک اخطار 5 دقیقه‌ قبل از اینکه فعالیت‌های خود را تغییر دهد بدهید. با او در مورد اینکه چرا شما به همکاری او نیاز دارید، صحبت کنید. سپس او برای چیزی که انتظار دارید، آماده است.

حس شوخ طبعی را حفظ کنید

این اغلب کمک می کند که زندگی روزمره با کودک، سرزنده بماند. شما می‌توانید با استفاده از آوازها، شوخی‌ها و سرگرمی، انجام دهید. برای مثال، می‌توانید وانمود کنید که یک هیولای قلقلک ترسناک هستید که نیاز دارید اسباب‌بازی‌ها از روی زمین جمع شوند. شوخی که باعث شود هردوی شما بخندید عالی است، اما شوخی‌ای که فقط کودک شما را سوژه کند، خوب نیست. کودکان کم سن، به راحتی از مسخره کردن توسط پدر و مادرشان، آسیب می‌بینند.