اوتیسم نوعی اختلال رشد است که بر روی پردازش اطلاعات تاثیر دارد. افراد مبتلا به اوتیسم با مهارت های اجتماعی و ارتباطی مشکل دارند. علائق محدودی دارند و رفتارهای تکراری و کلیشه ای در آنها مشاهده می شود. همچنین آنها حساسیت زیادی به تحریکات محیطی یا حسی مانند برخی از نورها، بوها یا صداها دارند.
از آنجا که علائم اوتیسم بسیار متفاوت هستند، گفته می شود این اختلال بر روی یک طیف قرار دارد و از این جهت آن را به عنوان اختلال طیف اوتیسم نامیده اند. سندرم آسپرگر، به اوتیسم با عملکرد بهتر اطلاق می شود اما امروزه دیگر به عنوان یک اصطلاح تشخیصی رسمی مطرح نیست.
اوتیسم معمولاً در دو سالگی خودش را نشان می دهد. بر اساس CDC این بیماری در مردان چهار برابر بیشتر از زنان تشخیص داده می شود، اگرچه زنان اغلب نادیده گرفته شده و یا به درستی تشخیص داده نمی شوند.
فراوانی تشخیص طی ۲۰ سال گذشته افزایش یافته است؛ مشخص نیست که آیا وقوع این اختلال به معنای واقعی در حال افزایش است، آیا کارشناسان از آن آگاهی بیشتری پیدا کرده اند یا اینکه کلا نحوه تشخیص تغییر کرده است به طوریکه حتی درجات کمتری از نقص را نیز شامل می شود.
هیچ شیوه درمانی ای برای اوتیسم وجود ندارد و یا به طور جهانی هنوز رویه درمانی مشخصی برای این اختلال ابداع نشده است: بسیاری از مردم بر این باور هستند که نباید اوتیسم را به عنوان یک بیماری پزشکی که نیاز به بهبود دارد، رتبه بندی کرد. برای کسانی که در انتهای طیف عملکردی این اختلال قرار می گیرند، بهره گیری از روش های درمانی هدفمند می تواند به کاهش علائم در آنها کمک کند.
علائم اوتیسم
در حالی که شدت علائم در این اختلال بسیار متفاوت است، اما به طور قابل توجهی اختلال در مهارت های اجتماعی و ارتباطی وجود دارد. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم اصلا صحبت نمی کنند و در طول زندگی لال می مانند، در حالی که کودکان دیگر، چالش های اجتماعی خفیف تری را تجربه می کنند. کودکان مبتلا به اوتیسم دارای علایق محدود و رفتارهای تکراری هستند.
ممکن است والدین متوجه شوند که نوزادشان از برقراری تماس چشمی با آنها اجتناب می کند یا به آن پاسخی نمی دهد و این امکان وجود دارد که ایجاد پیوندهای عاطفی و وابستگی والدین با فرزند، برای آنها دشوار باشد.
کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است واکنش های غیرمعمولی به تحریک حسی از خود نشان دهند و نسبت به برخی اصوات، بافت ها، طعم ها یا بوها بسیار حساس باشند. این کودکان می توانند در هماهنگی حرکتی نیز مشکلاتی داشته باشند.
کودکان مبتلا به اوتیسم در اوایل زندگی انواع مختلفی از رفتارها را تکرار می کنند مانند دست زدن، تکان دادن بدن و ایجاد صدا. ممکن است آنها اشیا را بارها و بارها مرتب کرده یا روی هم قرار دهند. برخی از کودکان با اقدامات مکرر مانند گاز گرفتن دست و یا ضربه زدن به سر، به خود آسیب می رسانند.
علل اوتیسم
در حال حاضر هیچ کس از این دانش برخوردار نیست که دقیقا مشخص کند چه چیزی باعث بروز اوتیسم می شود. تعداد کودکان مبتلا به این اختلال از زمان ورود به قرن جدید به طور قابل توجهی افزایش یافته است، اما کارشناسان مطمئن نیستند که آیا این افزایش، نشان دهنده بهبود یافتن آگاهی های تشخیصی است یا اینکه با افزایش واقعی شیوع مواجه هستیم.
تحقیقات نشان داده که ژنتیک یک عامل مهم در بروز این اختلال است، زیرا افرادی که خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم دارند با احتمال بالاتری ممکن است به اوتیسم مبتلا شوند. اوتیسم در افرادی که والدین مسن تری دارند نیز از شیوع بیشتری برخوردار است.
طبق یافته های موسسه ملی سلامت روان، وزن بسیار کم نوزاد هنگام تولد نیز یک عامل خطرساز محسوب می شود و ASD در افرادی که برخی بیماری های ژنتیکی مانند سندرم X شکننده یا توبروز اسکلروز دارند بیشتر رخ می دهد.
درمان های اوتیسم
روش‌های موثر زیادی برای مدیریت یا درمان اوتیسم وجود دارد. یکی از مداخلات اولیه شامل بهره گیری از روش‌های رفتاری، شناختی و ارتباطی بسیار ساختاریافته می باشد که گاهی اوقات به طرز چشمگیری به کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در یادگیری مهارت ها کمک می کند.
برنامه های آموزشی مبتنی بر مدرسه که برای کودکان مبتلا به اوتیسم طراحی شده است نیز می تواند در بهبود عملکرد فکری آنها موثر باشد.
همچنین برنامه هایی که از تحلیل رفتار کاربردی (ABA) استفاده می کنند، به عنوان شیوه درمانی استاندارد به طور گسترده، مورد پذیرش واقع شده اند. در اغلب برنامه ها، والدین تشویق می شوند که در زمینه مراقبت از فرزندان خود مشارکت بالاتری داشته باشند.
در حالی که هیچ فرایند دارویی قادر نیست تا آسیب های متداول در اوتیسم را اصلاح کند، اما داروهایی از جمله داروهای ضد افسردگی، ضد روان پریشی و ضد تشنج، گاهی برای کمک به کنترل علائم خاص این بیماران تجویز می شود. داروهای ضد تشنج ممکن است تعداد حملات تشنجی را در فرد کاهش دهند اما باعث حذف کامل آنها نمی شود.
داد.
اوتیسم و شرایط مربوط به آن
به نظر می رسد که اوتیسم با مجموعه ای از شرایط پزشکی و سلامت روانی همپوشانی داشته باشد. افراد مبتلا به اوتیسم احتمال دارد به بیش فعالی، اضطراب، افسردگی، صرع، چالش های خواب، مشکلات دستگاه گوارش یا سندرم ایکس شکننده نیز دچار باشند.
مشخص کردن این موضوع که چرا این فاکتورها به صورت همزمان با هم وجود دارند و اینکه چگونه بر روی هم تاثیر می گذارند کار ساده ای نیست. با این حال شناسایی آنها مهم است زیرا به افراد مبتلا به اوتیسم این امکان را می دهد تا علائم ناراحت کننده را برطرف کرده و زندگی روزمره خود را بهبود بخشند.
شیوه فرزند پروری در رابطه با کودک مبتلا به اوتیسم
آگاهی از این موضوع که کودک مبتلا به اوتیسم است، می تواند برای والدین بسیار ناراحت کننده باشد و باعث شکل گیری احساسات مختلفی در والدین شود. والدین کودک مبتلا به اوتیسم بودن، اغلب به معنای کار پرچالش تحقیق در مورد برنامه ها و خدمات، ثبت دقیق سوابق و تبدیل شدن به مدافع کودک در مدرسه و محیط پزشکی است، علاوه بر اینکه ملاحظات مالی و ارتباطی جدیدی را نیز طلب می کند.
باید به این نکته توجه داشت که اوتیسم یک بیماری نسبتاً شایع است و منابع و متخصصان زیادی برای کمک به والدین وجود دارند تا بهترین حمایت از کودک صورت بگیرد.
اوتیسم در مدرسه
کلاس درس می تواند به عنوان یک مکان چالش برانگیز برای کودکان مبتلا به اوتیسم مطرح باشد، از ماندن در مدرسه تا چراغ های روشن کلاس و صداهای موجود در ساختمان.
کودکان مبتلا به اوتیسم از خدماتی برخوردارند که می تواند به روندهای آموزشی آنها کمک کند. والدین نقش اساسی در این فرایند دارند، از تأمین یک برنامه آموزش فردی گرفته تا باز نگه داشتن کانال های ارتباطی با معلمان، همگی بر عهده والدین است.
اوتیسم در بزرگسالی
برای برخی از مبتلایان، اوتیسم در بزرگسالی اتفاق می افتد. واکنش مردم نسبت به این اطلاعات متفاوت است، اما برخی از آنها به خاطر بینش جدیدی که در مورد خود دارند بسیار خرسند و راضی هستند.
در این مرحله، افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است برای ثبت نام در دانشگاه، پیدا کردن مسکن مناسب و تأمین شغل اقدام کنند. در این حوزه ها، گزینه های مختلفی برای پشتیبانی از افراد موجود در این طیف در نظر گرفته شده است.
اوتیسم و نیروی کار
افراد مبتلا به اوتیسم با چالش های مختلفی در حوزه کاری مواجه هستند و برخی از این افراد قادر به پیدا کرد شغل یا ماندن در کار نیستند. با این حال، تلاش فزاینده ای در بین شرکت ها، برای شناخت مزایای نیروی کار متنوع با مشکلات خاص، استخدام افراد مبتلا به اوتیسم و حمایت از آنها در نقش هایشان وجود دارد.
تنوع عصبی و انجمن اوتیسم
مفهوم تنوع عصبی تفاوت های بین افراد مبتلا به اوتیسم و سایر تغییرات غیر معمول در تفکر و رفتار را در بر گرفته و به آنها احترام می گذارد. کسانی که از جنبش تنوع عصبی حمایت می کنند ادعا می کنند که هیچ مغز طبیعی وجود ندارد که بتوان سایر مغزها را با آن مورد سنجش قرار داد. بنابراین، اوتیسم باید به طور گسترده پذیرفته شود و به عنوان یک تنوع طبیعی مدنظر قرار بگیرد.
کسانی که از مفهوم تنوع عصبی حمایت می کنند، به مهارت و مشارکت انواع مختلف ذهن اشاره می کنند، در عین حال که همزمان شکل های دیگر تنوع را نیز ارزشمند می دانند. به طور همزمان، برخی از محققان و متخصصان پزشکی معتقدند که مفهوم تنوع عصبی را می توان به طور منطقی فقط در کسانی که دارای اوتیسم با عملکرد بالا هستند، مورد استفاده قرار داد.
