وقتی رنج کشیدن اطرافیانمان را می بینیم، قلب ما به این درد پاسخ می دهد و می خواهیم با مهر و ملایمت و مراقبت، از رنج او بکاهیم. وقتی دیگران شکست می خورند یا کار اشتباهی انجام می دهند، تماماً می خواهیم حس بی ارزشی که فرد به خود دارد را از او دور کنیم. با انواع و اقسام همدلی ها و قضاوت نکردن ها او را درک می کنیم و به او می فهمانیم این خود تو هستی که اهمیت دارد و تو با دستاوردهایت معنا پیدا نمی کنی. اما آیا ما با خودمان هم این رفتار را داریم و مهربان هستیم؟ در شرایط سخت، ناکامی ها، شکست ها و طرد شدن ها با خودمان چه رفتاری داریم؟
معمولا در این شرایط خودمان را زیر بی رحمانه ترین قضاوت ها قرار می دهیم و شرایط را بسیار بدتر می کنیم. توجه کنید؛ انتقادهایی که به خودمان وارد می کنیم، در واقع انتقادهای خود ما نیستند، قضاوت ها و نگاه های آدم های سخت گیر و نامهربان تمام زندگی ما هستند که در تمام طول عمر با ما همراه بوده اند، حتی خیلی از این افراد در حال حاضر کنار ما نیستند اما یادگاری تلخ شان را برای ما گذاشته اند. بیایید این نگاه ها را که باعث بدرفتاری ما با خودمان شده، شناسایی کنیم… ما لایق مهربانی هستیم…
پیشنهاد می کنیم انجام دهید: تست اعتماد به نفس
به وفور پیش می آید که در شرایط سخت به دیگران پناه می بریم و انتظار محبت، درک، پذیرش داریم و معمولاً چیزی که به دنبالش هستیم را تماماً دریافت نمی کنیم و گاهاً هم با حال بدتر و حس درک نشدن، به خودمان برگشته ایم. به خاطر بسپارید، پذیرش و درک و محبتی که شما خودتان به خودتان می دهید، بسیار تأثیرگزارتر و ماندگارتر از چیزی است که از دیگران دریافت می کنید.
همواره این سوال را از خودتان بپرسید: آیا من آن طور که باید به خودم عشق و محبت و توجه می دهم؟ تماماً خودم را درک می کنم؟ پذیرش من نسبت به خودم چگونه است؟ وقتی من این ها را از خودم دریغ می کنم، چطور از دیگران انتظار؛ عشق، توجه، پذیرش و درک دارم؟
مهربانی با خود به معنای این موارد نیست…
مهربانی با خود به معنای قطع ارتباط با دیگران و یا انکار نیاز ما به محبت دیگران نیست. مهربانی با خود به معنای خودشیفتگی نیست. مهربانی با خود به معنای بی خیالی و تبدیل شدن به فردی که اجازه همه چیز را به خودش می دهد نیست. مهربانی با خود به معنای بی مسئولیتی و ساده گرفتن همه امور نیست. مهربانی با خود به معنای همیشه حق را به خود دادن، نیست… به معنای دلسوزی همیشگی برای خود نیست…
چگونه با خودمان مهربان باشیم؟
- آگاهانه درد خود را مشاهده کنید،و با خودتان اینگونه صحبت کنید، مثلاً «من احساس غم شدیدی دارم» یا «به من ظلم شده» یا «من احساس طرد شدن می کنم».
- از دید یک شخص سوم به خودتان و افکارتان همان طور که هستند بدون هرگونه قضاوتی، بدون هر اضافه کردن یا پاک کردنینگاه کنید.
- با خودتان با مهربانی صحبت کنید، به خودتان بگویید که انسان هستید و هیچ کس کامل نیست، همان طوری که که با یک دوست رنج دیده حرف می زنید، با خودتان حرف بزنید.
- همواره به خوتان یادآوری کنید، درد جز جدانشدنی زندگی انسانی است.
- فعالیت ها وکارهایی که به شما آرامش می دهند، انجام دهید.
- به احساساتتان کاملا اجازه بروز بدهید؛ سعی در مدیریت آن ها نکنید و یا اینکه بخواهید به سرعت از آن ها رد شوید. احساسات ما نیاز به بروز دارند و اگر این مرحله به درستی انجام نشود، حتما در جای دیگری با شکل بدتری خودش را نشان خواهد داد. درد و رنج نشانه ضعف ما نیستند…
- با افرادی که به شما اهمیت می دهند و با مهربانی با شما رفتار می کنند، وقت بگذرانید.
- در آخر اینکه بدون انکار درد و بدون فرار کردن از آن و بدون مبارزه با آن و بدون انجام هر تلاشی برای ندیدن آن، اجازه بدهید که درد و رنج در شما تجربه بشوند.
